Iran ma największy arsenał rakietowy na Bliskim Wschodzie. W jego zasięgu jest nawet Polska

Irański arsenał rakietowy jest największy i najbardziej zróżnicowany na Bliskim Wschodzie. W 2022 r. generał Kenneth McKenzie z Centralnego Dowództwa USA (CENTCOM) stwierdził, że Iran posiada "ponad 3000" pocisków balistycznych. Według amerykańskiego Biura Dyrektora Wywiadu Narodowego, to największy taki arsenał w regionie. A przecież jest jeszcze szybko rosnący arsenał pocisków manewrujących.

W ciągu ostatniej dekady Iran dokonał znacznych ulepszeń w zakresie precyzji i dokładności swoich pocisków, co czyni je coraz silniejszym zagrożeniem konwencjonalnym. Skupieniu się na precyzji i dokładności towarzyszył narzucony sobie przez samych Irańczyków limit zasięgu pocisków rakietowych wynoszący 2000 km, po raz pierwszy publicznie ogłoszony w 2015 roku. Iran może jednak w każdej chwili zrezygnować z tego limitu, a nawet wdrożył system rakietowy Khorramshahr, który mógłby osiągnąć większy zasięg, gdyby był wyposażony w lżejszą głowicę bojową. Wreszcie, pomimo wczesnego polegania na pociskach na paliwo ciekłe, Iran położył większy nacisk na rozwój pocisków na paliwo stałe.

Arms Control Association, organizacja pozarządowa z siedzibą w Waszyngtonie, twierdzi, że irański program rakietowy jest w dużej mierze oparty na północnokoreańskich i rosyjskich projektach i korzysta z chińskiej pomocy. Pomimo sprzeciwu Stanów Zjednoczonych i Europy, Republika Islamska zapowiedziała, że będzie dalej rozwijać swój program rakiet obronnych. W czerwcu ubiegłego roku Iran zaprezentował coś, co urzędnicy określili jako pierwszy wyprodukowany w kraju hipersoniczny pocisk balistyczny. Pociski hipersoniczne mogą lecieć co najmniej pięć razy szybciej niż prędkość dźwięku i po skomplikowanej trajektorii, co czyni je trudnymi do przechwycenia. Iran posiada również pociski manewrujące, takie jak wzorowany na sowieckim Ch-55, Soumar o zasięgu do 3 000 km.

SRBM (pociski balistyczne krótkiego zasięgu)

• Shahab-1 o zasięgu do 300 km
• Shahab-2 o zasięgu 500 km
• Qiam-1 o zasięgu 700-800 km
• Fateh-110 o zasięgu 300 km
• Fateh-313 o zasięgu 500 km
• Zolfaghar o zasięgu 700 km
• Dezful o zasięgu 1000 km

MRBM (pociski balistyczne średniego zasięgu)

• Shahab-3 o zasięgu 1300-2000 km
• Ghadr o zasięgu 1600-2000 km
• Emad o zasięgu 1800-2000 km
• Khorramshahr o zasięgu 2000-3000 km
• Haj Qassem o zasięgu 1400 km
• Kheibar Shekan o zasięgu 1450 km
• Sejjil o zasięgu 2000 km

LACM (pociski manewrujące powietrze-ziemia i ziemia-ziemia)

Soumar o zasięgu 2500 km. Zbudowany w oparciu o nielegalnie pozyskane w 2001 roku sowieckie Ch-55.

Paveh o zasięgu 1650 km. Jego różne wersje posiadają np. sprzymierzeni z Iranem jemeńscy rebelianci Huti.

Wiele irańskich pocisków rakietowych jest z natury zdolnych do przenoszenia ładunków nuklearnych, co od dawna budzi niepokój na arenie międzynarodowej. Przykładowo, rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2231 z 2015 roku zawierała sformułowanie wzywające Iran do "niepodejmowania żadnych działań związanych z pociskami balistycznymi zaprojektowanymi tak, by mogły przenosić broń jądrową" przez okres ośmiu lat.

Wezwanie to, wraz z ograniczeniami nałożonymi przez ONZ na irańskie zakupy technologii rakietowych i ukierunkowanymi sankcjami na podmioty zaangażowane w rozwój rakiet, wygasło w październiku 2023 roku. Jednak nawet gdy ograniczenia te obowiązywały, Iran rozwijał szeroką gamę pocisków rakietowych, które z natury mogą przenosić głowice nuklearne.

Źródło: iranwatch.org, Times of Israel, CSIS