Justyna Kowalczyk: Zapewne było to moje pożegnanie z igrzyskami

Jak podsumuje Pani swój bieg?
Było trudno, jak jasna cholera. Krzyknęłam do trenera po siedmiu kilometrach, że nic z tego nie będzie. Odpadłam. Narzucono bardzo wysokie tempo. O ile na początku jeszcze były jakieś szanse, to w pewnym momencie zrobiła się luka i wiedziałam, że nie mam szans.

Na siódmym kilometrze zaatakowała Pani ostatni raz?
Wtedy zaczęłam odpadać. Atak podjęłam na początku, a później już było tylko gorzej. Z kolei po 15.- 20. km zaczęło być lepiej.

Uśmiecha się Pani, ale w środku jest rozczarowana?
30 km to taki bieg, że w jego trakcie dużo się dzieje. Najpierw ma się nadzieje, następnie one umierają, wydaje się, że nie jest się w stanie przebiec kolejnego kilometra, bo organizm jest tak zakwaszony. Później nagle to wszystko mija i jesteś w stanie znowu walczyć. Na koniec jesteś zadowolony, że dobiegłeś na na przykład na 14. miejscu. Krótko rozmawiałyśmy z kilkoma zawodniczkami po biegu, fajnie było sobie przypomnieć lata świetności. No cóż, w czołówce tylko jedna osoba biega starsza, a pozostałe to młode pokolenie. Co tu dużo mówić, zawsze byłam normalnym człowiekiem i jak normalny człowiek się starzeję.

Igrzyska jako całość?
30 km miało być najlepszym biegiem. I było, ale nie na tyle, na ile byśmy chcieli. Choć z drugiej strony jeśli weźmiemy pod uwagę, że w ciągu ostatnich czterech lat stałam na podium tylko raz, tutaj i przy niepełnej obsadzie, to naprawdę nie można było spodziewać się cudów.

To był Pani ostatni olimpijski występ?
Decyzji nie podjęłam. Ale wiem, że do następnych igrzysk nie polepszę swojej formy. Zrobiłam absolutnie wszystko, żeby biegać najlepiej jak się da. Przygotowywałam się bardziej profesjonalnie niż wtedy, gdy osiągałam sukcesy. To nie dało spodziewanego efektu. Widocznie po moich wszystkich perypetiach nie wrócę na swój dawny poziom. Za cztery lata może być tylko gorzej (śmiech). Tak po ludzku, to przykrość dla mnie i mojego trenera oraz moich bliskich. Wiele zrobiliśmy, niewiele otrzymaliśmy.

A następny sezon?
Też nie podjęłam decyzji. Wkrótce to zrobię. W tym sezonie raczej też się nigdzie nie pojawię. W Lahti mnie będzie. Na pewno będę za to na mistrzostwach Polski w Jakuszycach.

Może będzie Pani biegać do czasu, aż pojawi się Pani następczyni?
Pod tym względem w imieniu swoim i trenera mam trochę przykrych słów. Jestem jedyną reprezentantką Polski na królewskim dystansie w kobietach i mężczyznach. To wielka porażka. Gdy byłam młoda i zaczynałam biegać na nartach, to moich marzeniem było pobiec na 30 km na igrzyskach. Nasi mieli na to szansę, ale nikt z niej nie skorzystał. Wiem, że pewnie nie chcą rozczarowania, później tłumaczyć się dziennikarzom, nie użerać się z kibicami, którzy wyzwą od turystów czy mówić inne pierdoły. Chodzi o to, żeby zmierzyć się z tym dystansem. Dziwne, że mogą to zrobić Australijczycy, a Polacy nie. Na pozostałych dystansach oprócz mnie jest Sylwia Jaśkowiec, później długo nic i dopiero młode zawodniczki. Może jak my z Sylwią skończymy, to dla nich polepszy się, bo będą musiały się zmobilizować.

Może Pani wtedy zostanie trenerką?
Ja?! (śmiech). Nie nadaję się na bycie trenerką. Jestem zbyt wymagająca. Wymagałam dużo od siebie, od innych, jestem heterą, co tu dużo mówić. One są dobre, ale na ludzi takich samych jak ja.

Wygrana Marit Bjoergen nie jest zaskoczeniem, ale przewaga z jaką tego dokonała już tak.
Nie widziałam (śmiech). Jest silna. Biegaczka wszech czasów. Ma bardzo silne mięśnie, wręcz męskie, jest bardzo wytrzymała, do tego wydolna. Czuła się pewnie fizycznie i ze sprzętem, to poszła po swoje.

Jak zapamięta Pani te igrzyska?
To że wreszcie się wyspałam, w ostatni dzień igrzysk! Poszłam do pokoju fizjoterapeuty biathlonistów, którzy już wyjechali. Było cichutko, więc w końcu spałam, jak należy. Poza tym te igrzyska były dla mnie mieszanką emocji. Po pierwsze nie biegałam tak, jak chciałam. Po drugie pewnie było to moje pożegnanie z igrzyskami. Po trzecie nie wiem, co dalej. No i że mój telefon bez przerwy alarmował mnie o zagrożeniu terrorystycznym, a ja byłam zamknięta na 10. piętrze w wiosce olimpijskiej.

Trudno wyobrazić sobie, że nadejdzie dzień, w którym przestanie Pani trenować.
A kto powiedział, że nie będę trenować?! Mogę trenować do końca życia. Po prostu nie będę startować w biegach, w których nie otrzymuję tego, do czego przyzwyczaiłam siebie i innych. Świat odjechał, młodsza nie będę, lepsza też. Wszystko już przetestowaliśmy. No, mogłabym jeszcze zachorować, ale po co mi to (śmiech). W życiu każdego przychodzi moment, w którym trzeba pogodzić się z tym, że już się nie jest w czołówce.

Po sezonie wybierze się Pani pochodzić po górach?
Na pewno. Wybieramy się do Afryki. Wszystko zależy od tego, jaką decyzję podejmę na temat sportowej kariery. Jeśli wciąż będę biegała na nartach, to wtedy nie będę mogła poświęcić się górom. Ale jeśli nartki pójdą na dalszy plan, to... mamy kilka fajnych pomysłów.

Wszystko o IO Pjongczang 2018 - polub nas i bądź na bieżąco!

Sportowy24.pl

Wszystkie polskie medale w historii zimowych IO [GALERIA]

**Magazyn Sportowy24 o

**

Więcej wideo na Youtube Sportowy24 - zasubskrybuj i nie przegap!