Biskup Tadeusz Pieronek nie żyje. Miał 84 lata

"Z głębokim żalem zawiadamiamy, że dziś niespodziewanie zmarł bp Tadeusz Pieronek, emerytowany biskup sosnowiecki, były rzecznik KEP, emerytowany kanonik katedralny i rezydent parafii Archikatedralnej na Wawelu..." - czytamy w komunikacie katedry na Wawelu, umieszczonym na Facebooku.

Urodził się w Radziechowach w 1934 roku. Dzieciństwo miał, zdałoby się całkiem zwyczajne. Duża, kochająca się rodzina, szkoła, po szkole piłka z kolegami, wyprawa na ryby nad Sołę, albo praca w polu. - Trzeba było rodzicom pomóc, bo po wojnie było bardzo ciężko. Rodzina była duża, było nas dziewięcioro. Ojciec przed wojną był kupcem. Po wojnie ojciec znowu otworzył sklep, ale wykończyli go domiarami, takim niszczycielskim podatkiem – opowiadał po latach biskup Pieronek, dodając, że „zboże kosił jeszcze jako kleryk”. Od dziecka chciał zostać księdzem, ale do kościoła chodził też dlatego, by…by zrobić przyjemność ukochanej mamie. - Rodzice pędzili nas do kościoła, ale na nieszpory to nie chciałem chodzić. Jakby to powiedzieć - kościół nie był przymusem, ale trzeba było iść do kościoła, bo... mama chciała. I jak się nie poszło, to nic nie powiedziała, ale czuło się, że jest zawiedziona - wspominał duchowny.

Wpojona przez rodziców miłość do Boga z czasem przerodziła się w powołanie. Na decyzję o wstąpieniu do Wyższego Seminarium Duchowego w Krakowie w 1951 roku, wpływ mógł mieć też wuj Pieronka – ks. Jan Wolny, proboszcz parafii św. Mikołaja w Tarnowie. - Na plebanii u wuja spotykałem wielu wspaniałych ludzi. Bywał tam zaprzyjaźniony z wujem Karol Wojtyła. W 1957 r. do tej parafii trafił jako młody kleryk ks. Józef Tischner… - wspominał po latach w rozmowie z Grażyną Starzak w „Gościu Niedzielnym”.

Równolegle do nauki w Seminarium, Pieronek studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po jego zamknięciu w 1954 roku, kontynuował naukę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1975 na Akademii Teologicznej w Warszawie otrzymał habilitację, a w 1987 tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk prawnych. Jego wiedzę szybko zaczęto cenić w strukturach kościoła, nadając mu kolejne funkcje i stanowiska: Pieronek był m.in. biskupem pomocniczym sosnowieckim (1992-1998), sekretarzem Generalnym Konferencji Episkopatu Polski w latach 1993-1998, przewodniczył Kościelnej Komisji Konkordatowej (to za jego przewodnictwa wprowadzono m.in. małżeństwa konkordatowe) Należał też do Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności. Swą wiedzę i doświadczenie przekazywał studentom, m.in. jako retor Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie.

Postanowieniem prezydenta Polski Bronisława Komorowskiego z 17 kwietnia 2014 r. został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. W 2011 r. otrzymał tytuł doctora honoris causa Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie.

Od kilkunastu lat bp Pieronek co piątek publikował felietony w Gazecie Krakowskiej. Ostatni z nich nadesłał do redakcji "Krakowskiej" w środę, 26 grudnia, o godz. 18.21, z numerem 741. Zawsze przysyłał tekst w środę rano, czasem już we wtorek, a czasem, gdy miał kłopoty z internetem lub wyjeżdżał za granicę, pośredniczyli w tym znajomi. Sumitował się, że to przecież święta, że trochę się pochorował... ale nigdy się nie spóźnił, nigdy nie zawiódł redakcji. A potem przyszła smutna wiadomość o Jego śmierci.

W swoim ostatnim felietonie bp Pieronek jak zwykle nie przebierał w słowach. Podsumowując mijający rok krytykował rozmaite działania polityków, porównując je do destrukcyjnej siły wiatru.

Krakowska kuria informuje, że trwają ustalenia na temat terminu .szy św. za zmarłego oraz terminu i przebiegu uroczystości pogrzebowych. W piątek, 28 grudnia, o godz. 12, w południe, pamięć zmarłego kanonika Kapituły Metropolitalnej na Wawelu uczci głos dzwonu Zygmunta.

Biskupa Pieronka tymi słowy pożegnał kardynał Stanisław Dziwisz, były metropolita krakowski: "Zaskoczyła nas śmierć Biskupa Tadeusza Pieronka. Wpisał się on w sposób znaczący w historię Kościoła w Polsce w ostatnich dziesiątkach lat. Krytykował i był krytykowany, ale zawsze uczciwy, miłujący Kościół, zatroskany o sprawy społeczne. Człowiek niewątpliwie wielkich zasług w życiu Kościoła, także jako wybitny prawnik i nauczyciel uniwersytecki. Zasługuje na obiektywne spojrzenie na jego wyrazistą osobowość".

Żegnam Go po przyjacielsku i zawierzam Go Ojcu Św. Janowi Pawłowi II, któremu był szczerze oddany i od którego otrzymał konsekrację biskupią.

W czwartek wieczorem krakowska kuria opublikowała biografię bp. Pieronka, autorstwa ks. prof. Jacka Urbana. Śp. Ks. Bp Tadeusz Pieronek urodził się 24 października 1934 r. w Radziechowach. Syn Władysława Pieronka i Pauliny z domu Wolny. Na chrzcie otrzymał imiona Tadeusz Władysław.

W czasie okupacji rodzinę wysiedlono na Lubelszczyznę. Wraz z bratem uniknął wysiedlenia przenosząc się na plebanię w Kętach, gdzie proboszczem był jego wujek ks. Jan Wolny. Do szkoły średniej uczęszczał w Żywcu. Po maturze w 1951 r. podjął studia na Wydziale Teologicznym UJ i formację w Krakowskim Seminarium Duchownym. Na kapłana wyświęcił go abp Eugeniusz Baziak 26 października 1957 r.

Skierowany na studia na Wydziale Prawa KUL. Doktorat obronił w 1960 r. na podstawie pracy „Organizacja prawna kapituły kolegiaty św. Anny w Krakowie”. Po rocznym wikariacie w Bielsku-Białej kontynuował studia specjalistyczne w Rzymie na Wydziale Prawa Cywilnego Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego. Równocześnie w latach 1962-65 odbył trzyletnie Studium Roty Rzymskiej uzyskując dyplom adwokata rotalnego. Po powrocie był prefektem Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie, obrońcą węzła małżeńskiego w Sądzie Metropolitalnym i wykładowcą prawa kanonicznego. Habilitował się w 1975 r. na podstawie „Duplex sententia conformis w sprawach o nieważność małżeństwa w prawie kanonicznym. Studium historyczno-prawne”. W latach 1974-80 był prodziekanem Papieskiego Wydziału Teologicznego w Krakowie. Równocześnie był wykładowcą w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie.

Najważniejszym obszarem jego badań naukowych stała się synodalność wynikająca z ducha Soboru Watykańskiego II, który śledził jako student rzymski. Ta fascynacja przełożyła się na praktykę. Został sekretarzem Synodu Duszpasterskiego Archidiecezji Krakowskiej, który poprowadził kard. Karol Wojtyła (1972-1979), następnie sekretarzem I synodu Metropolii Krakowskiej, a wreszcie biorąc udział w przeprowadzeniu II Polskiego Synodu Plenarnego. Dokumenty Synodu Krakowskiego opublikował w dwutomowej monografii pt. „Duszpasterski Synod Archidiecezji Krakowskiej”, które wydał w 1985 r. W 1992 r. został biskupem pomocniczym nowo erygowanej diecezji sosnowieckiej. Na tarczy herbowej umieścił chustę św. Weroniki i zawołanie „In veritate”. Konsekrowany na biskupa przez św. Jana Pawła II w bazylice św. Piotra na Watykanie 26 kwietnia 1992 r.

W latach 1993-1998 sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski w bardzo trudnym okresie walki o konkordat i jego ratyfikację. Członek Rady Naukowej KEP. Po zakończeniu kadencji sekretarza generalnego został rektorem Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie przez dwie kadencje (1998-2004).

Miał 70 lat i nie zamierzał rezygnować z aktywności. Przez lata był duszpasterzem prawników. Podjął działalność publicystyczną. W 2009 r. został biskupem seniorem. Jako emeryt do ostatniego dnia życia zachował niezwykłą aktywność angażując się w różne inicjatywy w kierunku społeczeństwa obywatelskiego, która przysporzyła mu tylu zwolenników, co krytyków. Od lat był kanonikiem Kapituły Metropolitalnej na Wawelu.

26 grudnia, w święto św. Szczepana, odprawił jeszcze Mszę św. tzw. ultimę w katedrze na Wawelu, przy której mieszkał od 50 lat. Zmarł 27 grudnia 2018 r. w swoim mieszkaniu na Wawelu.