Ewa Lemankiewicz i jej walka z ZUS. Historia niepełnosprawnej Ewy z Osowa [ROBERT ONICHIMIUK] [ZUS]

Pani Ewa Lemankiewicz z Osowa, małej wsi w gminie Kępice, kilka lat temu zaczęła odczuwać ból w prawej nodze. Wtedy jednak go lekceważyła, bo właśnie przeżywała wielką miłość. Cały czas uczyła się w liceum i pomagała przyszłej teściowej w gospodarce, bo razem z Damianem u niej mieszkali.

Gdy już nie mogła wytrzymać bólu, pojechała z chłopakiem do lekarza. Diagnoza: rak kości. Szybko trafiła do specjalistycznego instytutu w Warszawie, gdzie podczas chodzenia po schodach boląca kość pękła. Lekarze zdecydowali o natychmiastowej amputacji nogi. Ewa Lemankiewicz jednocześnie dostała chemię, która powstrzymała rozwój choroby.

Damian nadal się nią opiekował. Wspólnie wystąpili w telewizyjnym programie "Opowiedz nam swoją historię”. Wygrali go. Dostali 10 tys. zł. Zaczęli planować ślub. Niestety, kilka dni przed weselem związek się rozpadł. Ewa wróciła do domu rodziców. Wkrótce okazało się, że jest w ciąży.

– Byłam załamana, ale narodziny Jagódki dodały mi sił – opowiada pani Ewa. Miała szczęście, bo rodzina, krewni i znajomi cały czas ją wspierali. Wspólnie na różne sposoby zbierali pieniądze na protezę nogi. Pomogli też podatnicy, którzy przekazywali na jej rzecz 1 procent podatku. Protezę udało się zakupić. Był rok 2013.

Teraz do historii Ewy Lemankiewicz wracamy za sprawą słupskiego oddziału ZUS, który zadecydował o odebraniu Ewie renty socjalnej w wysokości ok. 600 złotych. 24-latka od 2010 roku miała prawo do tego świadczenia przyznawanego osobom całkowicie niezdolnym do pracy. Jednak na ostatniej komisji lekarskiej Ewa od lekarza orzecznika miała usłyszeć, że ma dwie sprawne ręce, więc może pracować i o zajęcie się starać. Ale znalezienie zajęcia w Osowie nie jest łatwe nawet dla osoby w pełni sprawnej.

Tym bardziej dla osoby nie w pełni samodzielnej, która nie dość, że sama wymaga czasami pomocy, to wychowuje czteroletnią córkę. - Albo więc lekarka, która orzekała w mojej sprawie, źle widzi, albo nie rozumie, co to niepełnosprawność, jeśli nie zauważyła jej u mnie - mówi nam Ewa Lemankiewicz. - Może powinnam przyjść bez drugiej nogi? Decyzja ZUS-u spotkała się z nietypową reakcją. Na murach budynku ZUS w Słupsku pojawiły się napisy: "Ewa, trzymaj się" i "Lekarze ZUS, jesteście moralnymi trupami". Podpisał się pod nimi Robert Onichimiuk, który Ewie namalował też kwiatka.

- Widziałam te napisy - mówi Ewa Lemankiewicz. - Jestem w szoku. Nie chcę mieć przez to kłopotów. Nie wiem, kto to zrobił. Ale ZUS poszedł mi właśnie na rękę, bo jak się okazuje, przedłużono czas na odwołanie się od decyzji komisji lekarskiej. Nie zrobiłam tego wcześniej - przyznaje.

- Jeśli taki wniosek do nas wpłynie, termin na złożenie odwołania zostanie przedłużony - potwierdza Danuta Rosiak, rzecznik słupskiego oddziału ZUS. - Ponownie o niezdolności do pracy orzekać będzie komisja lekarska w Gdańsku. Jeśli uzna, że pani Ewa jest całkowicie niezdolna do pracy, to renta zostanie przywrócona automatycznie. Natomiast jeśli stanie się inaczej, można jeszcze odwołać się do sądu.

Czy ZUS ma sobie coś do zarzucenia? Okazuje się, że nie. Urzędnicy zasłaniają się decyzją lekarza orzecznika i literą prawa, którą muszą egzekwować, a które jest jednoznaczne. - A tak po ludzku i poza przepisami? - pytamy. - Sprawa jest na pewno drażliwa, ale nas obowiązują przepisy - przyznaje Danuta Rosiak, ze słupskiego ZUS.

Pomóc w załatwieniu formalności zaoferowała już gmina Kępice. Nie tylko w skompletowaniu potrzebnych dokumentów czy napisaniu odwołania. - Od poniedziałku zatrudnimy mamę Ewy do prac interwencyjnych - mówi Magdalena Gryko, burmistrz Kępic. - Myślimy też nad zajęciem dla Ewy. Wiem, że interesuje się ona fotografią. Mogłaby więc pracować przy obróbce zdjęć. Może uda się znaleźć sponsora, który sfinansuje zakup sprzętu i oprogramowania. Kurs zorganizujemy ze środków unijnych.