Melodia samotnego mężczyzny

Al Pacino stworzył w nim dojmujący portret samotnego mężczyzny, który w jednej ze scen mówi wprost: „Nie chcę już być”. Aktor w podeszłym już wieku doskonale wykorzystuje na planie swoje atuty: aksamitny i kojący głos, którym nuci gorzką melodię niezgody z otaczającym go światem, i wciąż pociągającą aparycję, która nie przestaje uwodzić, choć czas wydrążył na jej powierzchni trwałe ślady. Smutna tonacja „Manglehorn” stanowi interesujący kontrapunkt dla słonecznych – jak na wakacje przystało – propozycji, jakie odnajdziemy w repertuarach kin.

„Manglehorn” zabierze nas gdzieś na prowincję Stanów Zjednoczonych, gdzie życie toczy się powolnym rytmem. Główny bohater żyje samotnie, a jego jedynym przyjacielem jest kot – i na niego właśnie przelał resztki tlących się w nim uczuć. Pozostała ich część uległa hibernacji w przeszłości, kiedy tytułowy Manglehorn był naprawdę szczęśliwy u boku ukochanej.

Świadomość, że stracił miłość swojego życia, czyni go niezdolnym do właściwego kształtowania relacji z innymi ludźmi. To rodzaj upośledzenia, które narasta w nim wraz z idealizacją uczucia sprzed lat. Manglehorn powoli traci kontakt z rzeczywistością, obrażając i poniżając swoich najbliższych, pielęgnując w sobie poczucie wyższości nad nimi. Jest silny, ale tylko z pozoru. W rzeczywistości ponosi nieustanne klęski. Z trudem przychodzi mu nałożenie jedzenia dla kota, nieustannie potyka się o różne rzeczy. Kiedyś był „Panem Złota Rączka” dziś jest podstarzałym człowiekiem – demolką. W jednej z ładniejszych scen, w której patrzy w lustro, Manglehorn nie mierzy się ze sobą, bo nie ma już na to zwyczajnie siły, ale jest sam ze sobą – samotny, opuszczony przez wszystkich.

Lejtmotywem w filmie stają się odczytywane przez niego fragmenty miłosnych listów. Manglehorn snuje w nich opowieść o samotności i wielkim, czystym, prawdziwym uczuciu. Dźwięk płynie z offu, a kamera w wyrafinowany sposób obserwuje zmagania mężczyzny z rzeczywistością. Za rogiem czeka na niego miłość, tylko czy Manglehorn ją dostrzeże?

Wiele życiowej prawdy jest w tym filmie, ukazanej w szlachetnie prosty, autentyczny sposób.