Domenech: Wrogowie? Wcale mi ich nie przybyło

– Podoba się Panu obecna reprezentacja Francji?

– To nie jest jeszcze drużyna, która może wygrać wielki turniej. Popatrzmy realistycznie – kto prezentuje klasę światową i ma pewne miejsce w wielkim klubie europejskim? Tylko Benzema i Pogba. W ostatnich miesiącach do tego poziomu zbliżył się Griezmann, Matuidi też ma potencjał, ale to wciąż za mało. Francji brakuje lidera, którego pozycja na boisku i poza nim byłaby niepodważalna. Jeszcze niedawno kimś takim byli Deschamps albo Zidane. Dziś nie widzę nikogo.

– Czyli nie wierzy Pan w sukces podczas przyszłorocznego Euro? Pytam też dlatego, że Deschamps buduje zespół właśnie na tę imprezę, a od mundialu do ostatniego meczu z Brazylią (1:3) przebiegało to wręcz wzorcowo, co zresztą media podkreślają na każdym kroku.

– No właśnie, przyszedł mecz z wymagającą Brazylią i pojawił się problem. Mamy wielu bardzo dobrych piłkarzy, często młodych, ale jako zespół nie są jeszcze na tyle dojrzali, żeby walczyć o najwyższe trofea. Gdybym miał dzisiaj stawiać, to Francja nie byłaby wśród faworytów Euro. Ciągle o poziom wyżej są Niemcy albo Holendrzy, nawet jeśli od jesieni grają trochę słabiej.

– Mówi Pan o braku lidera. Może Deschamps powinien bardziej zawalczyć o powrót do kadry Ribery’ego? Obydwaj mają w końcu tego samego agenta.

– Nie sądzę, żeby Ribery jeszcze wrócił do reprezentacji. Jego decyzja wydaje się nieodwołalna. A poza tym, to nie jest piłkarz, który może być liderem i „szefem” całej grupy.

– Deschamps przywiązuje dużą wagę do atmosfery w kadrze i trzeba przyznać, że wychodzi mu to dużo lepiej niż Panu. Wraca Pan jeszcze czasem myślami do pamiętnego strajku piłkarzy w 2010 roku?

– Staram się o tym nie myśleć. To był fatalny okres dla nas wszystkich i ten rozdział zamknąłem już całkowicie. Niczego nie żałuję.

– Czytając Pana książki, które wyszły już po tamtym feralnym mundialu, miałem jednak wrażenie, że chce Pan koniecznie wyrównać rachunki ze swoimi wrogami – których nie brakuje.

– To nie tak. Nie chodziło o wyrównywanie rachunków, ale o przedstawienie własnej wersji wydarzeń. Dzisiaj mam wrażenie, że wrogów wcale mi nie przybyło. Ci, którzy chcieli uwierzyć w to, co napisałem, nie mieli z tym problemu, innych i tak nie przekonam.

– A jeszcze w 2006 roku był Pan na szczycie, przynajmniej tak Pan stwierdził ostatnio na łamach „L’Equipe”.

– Naprawdę uważam, że w meczu z Brazylią, w ćwierćfinale, byłem najlepszym trenerem na świecie. Tego jednego dnia. Potrafiłem przewidzieć nawet to, jakie będą zmiany u rywali. Udawało się wszystko, a z takim przekonaniem nie można było z nikim przegrać, nawet z Brazylią.

– Nie zapomina Pan trochę o Zidane, który tamtego dnia grał niczym Brazylijczyk?

– Był znakomity, to prawda. Mówię tylko, że jako zespół i ja jako trener osiągnęliśmy apogeum.

– Może trzeba było odejść po tamtym mundialu? Nie byłoby kompromitacji dwa i cztery lata później.

– Pewnie tak. Dzisiaj łatwo to powiedzieć, ale trzeba odchodzić, kiedy jest się na szczycie (śmiech).

– Razem z Panem opuszczał kadrę Thierry Henry – co tu dużo mówić, w słabym stylu. Ostatnio definitywnie zakończył karierę, a federacja urządziła pożegnanie nie tylko jemu, ale wszystkim, którzy zagrali w reprezentacji więcej niż sto razy.

– Bardzo mi się nie spodobał sposób, w jaki to zrobiono. Trzeba było czekać ponad 10 lat, żeby zauważyć, że Desailly zagrał dla Francji ponad 100 meczów? Tak samo Zidane i Vieira. Oni zakończyli karierę niewiele później. Thierry też zasłużył na bardziej godne pożegnanie, nie zapominajmy, że jest rekordzistą strzelonych goli dla reprezentacji. Arsenal postawił mu pomnik. We Francji powinno być podobnie.